Demokratik parlamento seçimlerinde bir Müslüman’ın mevcut demokratik partileri desteklemesinin ve seçimde oy kullanmasının anlamı ve Şer’î hükmü nedir? Bu tür seçimlerde Müslüman’ın tavrı ne olmalıdır? Oy kullanmalı mı, kullanmamalı mı? Oyu veya faaliyeti ile bir partiyi veya milletvekilini desteklemeli mi, desteklememeli mi? Şer’î hüküm nedir?

Evet bu soru çok önemlidir. Çünkü, Müslüman her hususta olduğu gibi bu husustaki tavrından da Allahu Teala katında sorgulanacaktır. Onun için böylesi sorulara cevap aramadan ve Şer’î hükmü bilmeden amel etmemelidir. Ancak bu soruyu sadece tartışmak için sormamalı, bilakis o hususta Allah’ın hükmünün ne olduğunu yani Şerî hükmün ne olduğunu gerçekten ciddi olarak hakkı tespit etmek gayreti ile öğrenmek ve öğrendiği Şerî hükmün gereğince amel etmek için sormalıdır. Çünkü o, Allahu Teala’nın hükmüne teslim olma bilincinde bir Müslüman’dır, başıboş bir mahlûk gibi heva ve hevesi ya da aklı ile amel etmez. Aklını, vakıayı anlayıp Allah Subhânehu Ve Teala’nın hükmünü, Allah Subhânehu Ve Teala’nın hitabını ortaya koyan Şer'î delillerden çıkartmak için kullanır. Öyle olmalıdır. Çünkü İslâmi şahsiyete sahip olmanın temel öğesi budur.

Demokratik sistemin yasama kurumu olan parlamentoya üye seçimidir. Yani insanların toplumsal yaşantılarında, bireylerin birbirleriyle, devletle, sosyal, ekonomi ve siyasî işlerinde uyacakları kuralları, hükümleri, ölçüleri, emir ve yasakları, kanunları belirleyen kurumun üyelerini seçme işidir. İslâm’i açıdan bunun anlamı şirktir. Yani "Hüküm ancak Allah’a aittir" hakikatine terstir. İnsanların yaşantısına hüküm koymakla, ya Allah Subhânehu Ve Teala’yı hiçe saymak ya da O’na ortak koşmak demektir. İşte bu seçime katılmak bir takım insanları milletvekili sıfatı ile bu şirki işlemeye itmek demektir. Bu o kişiye yapılabilecek en büyük kötülük ve zulümdür. Zira o kişi, parlamentonun komisyonlarına katılarak veya genel kurul oylamalarına katılarak yasama faaliyetlerine Allah’ın hükümranlığını hiç kabul etmeyip milletin egemenliğini esas kabul eden mevcut anayasanın çerçevesinde katılarak şirk işlemine, cürümüne isteyerek ya da istemeyerek ortak olur. İsteyerek ve benimseyerek katılınca şüphesiz müşrik olur. Benimsemeyerek katılırsa en azından fasık yani günahkâr olur. Yasama faaliyetlerine katılmayıp da o faaliyetlerin yapıldığı esnada orada oturursa, pasif üyelik yaparsa o zaman da günahkâr olur. Çünkü Allah’a açıkça isyanın yapıldığı bir yerde Müslüman tepkisiz bir şekilde o cürümü işleyenlerle beraber oturup kalamaz. Zira Allahu Teâla şöyle buyurdu:

Görüldüğü gibi ayeti kerimelerde Allahu Teâla, Allah’ın ayetlerinin inkâr edildiği ya da alaya alındığı yani hükümlerinin hiçe sayıldığı yerlerde tepkisizce oturup kalmayı kesinlikle nehyediyor. Çağdaş şirk sistemlerinden biri olan demokratik sistemin yasama organı olan parlamentoda Allah’a karşı en büyük isyan, cürüm işleniyor. “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” ilkesi çerçevesinde “hüküm/egemenlik ancak Allah’a aittir” hakikati inkâr edilerek “millet” “ilah” yerine konuluyor. Böylelikle Allah ya inkâr ediliyor ya da O’na küstahça şirk koşuluyor. Küfür ve şirk elbette ki Allah katında en büyük cürümdür, zulümdür, tağutluktur, sapıklıktır, cahiliyyedir. İşte bununla ilgili bazı ayeti kerimeler:

Bu ayeti kerimelerin ışığında görüldüğü gibi Allahu Teala’nın indirdiği ile yönetmemek, Allah’ın indirdikleri hükümlere rağmen hükümler, yasalar ortaya koyarak insanları yönetmeye kalkmak gerçekten en büyük isyandır, zulümdür. İşte demokratik sistemin yasama organında yapılan da budur. O halde oraya üye olması için birisini oyla da olsa desteklemek, o kişiyi günah işlemeye en azından zalim ve fasık olmaya itmek ve o yolda desteklemek demektir. Hâlbuki bir Müslüman’ın takınacağı tavır, oy vermeye davet etmek ve ona koşmak değil bilakis oy vermekten kaçmak ve sakındırmak olmalıdır. Zira Allahu Teâla günahta değil takvada yani Allah’ın hükümlerine sarılmakta yardımlaşmayı şöyle emrediyor:

Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem şöyle buyurdu: “İster zalim olsun, ister mazlum (mü’min) kardeşine yardım et.” Oradan bir adam; “Ya Rasulullah, mazlum ise ona yardım ederim, fakat zalim ise nasıl yardım edebilirim? dedi. Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem şöyle buyurdu: Onu zulüm yapmaktan alı koyarsın. İşte bu ona yardımdır.” (Buhari, K. Mezalim ve’l Gasb, 2264)

Şu halde biz Müslümanların demokratik seçimlerde tavrımız, ona katılmak değildir. Ona katılarak bazı Müslümanları şirk, zulüm, günah çukuruna bize vekâleten itmek hiç değildir. Bu işten Allah Subhânehu Ve Teala’ya sığınmalıyız. Tavrımız, hayatımızı kokuşturan, haramlar ve münkerlerle, zulüm ve zulümat ile cehaletle dolduran çağdaş cahiliyye ve tağuti sistemi tüm kurumları ile ret edip hayatımızdan söküp atmak ve Allah’ın dinini hakim kılmak için Allah’a dayanıp, Allah’ın hükümlerine sımsıkı sarılarak ihlas, sabır ve sebatla çalışmak olmalıdır. Küfür ve ehline taviz vermemeli, hakkı izhar edip batılın tepesine balyoz gibi indirmeliyiz. Hakkı anlatıp batılı inkâr ederken insanların zulmünden ve şerrinden hiç korkmamalıyız. Laikliğin, demokrasinin, milliyetçiliğin, pragmatik düşüncenin kapitalizm ve sosyalizmin küfür olduğunu, batıl olduğunu; hakkın ancak Allahu Teala’nın dini İslâm olduğunu, İslâm’ın tek doğru ve bütün dinlerin, ideolojilerin, fikirlerin, nizamların üstünde olduğunu, insanların yaşantısına ancak onun hakim olması gerektiğini onun dışındaki bütün din ve nizamların ret olunması gerektiğini söylemek ve bunun tahakkuku için çalışmak olmalıdır.

İşte demokratik parlamento seçimlerinin anlamı, Şerî hükmü ve bunun karşısında Müslüman’ın takınması gerektiği tavır budur… Böylesi seçimlerde “tavrımız ne olmalıdır” diyen kimse eğer samimi ise, bu Şer’î hükmü ve tavrı alır ve gereğince amel eder. Yani “işittik, itaat ettik” der. “İşittik, isyan ettik” diyenlerden olmaz. Allah’ın hükmü karşısında akıl, mantık yürütmeye kalkmaz. Bilakis Nisa suresi 65. ayette belirtildiği gibi, Şer’î hükmü içinde bir sıkıntı duymaksızın alıp tam teslimiyetle uygular.

Bu hususta Şer’î hükmün ve tavrın bu olduğunu ortaya koyunca, İslâm adına hareket ettiğini söyleyerek Müslümanların büyük bir kısmını da etkileyen bazı şahıs ve çevreler şöyle itirazda bulunuyorlar:

1- "Evet demokrasi küfürdür. Parlamentoya girip onun çalışmasına katılmak da en azından haramdır. Fakat bizim orada adamlarımız olsa, bu Müslümanların faydasına olmaz mı? Demokratik parti ile İslâm Devleti kurulmaz, fakat o partinin parlamentoda olması hatta hükümet olması, Müslümanların İslâmi faaliyetlerine kolaylık sağlar, yollarını açar. Onun için Müslümanların bu seçimlere katılıp İslâm’ın gelmesini isteyen şahıs ve partileri desteklemeleri gerekir. Aksi halde Müslümanların menfaatlerine karşı çıkmış, parlamentonun tamamen İslâm düşmanlarının eline geçmesini sağlamış olurlar" diyorlar.

2- "Biz hakkı açıkça söylersek batıl ehli, laikler, Kemalistler ve onların güdümündeki subay ve generaller bizi ezerler, hapse atarlar, işlerimizden ederler, hiç bir İslâmi faaliyete izin vermezler. Onun için biz onların şerrinden korunabilmek maksadı ile onların aralarına girmeli ve onlardan görünmeliyiz. Biz de demokratız, laikiz, cumhuriyetçiyiz, milliyetçiyiz demeliyiz. O zaman onlar bize tavır almazlar. Biz de böylece daha rahat çalışarak güçleniriz. Onun için demokratik parti kurmalı ve onu seçimlerde desteklemeliyiz. Yoksa yok oluruz" diyorlar.

3- "Bizim öyle sert, katı, uzlaşmaz bir görünüm ortaya koymamıza gerek yok. Çünkü hoşgörülü, yumuşak, sevgi ile muamele her kapıyı açar. Hem biz herkesi sevmeliyiz. Tüm insanlarla ya dinde kardeşiz ya da hilkatte kardeşiz. Müslüman olsun olmasın her insana sevgi ile muamele etmeli, hoşgörülü, uzlaşmacı olmalıyız. O zaman onları da karşımıza almış olmayız. Onların bize düşmanlık yapmalarından, zararlarından korunmuş oluruz. İslâm’a hizmet faaliyetlerimizi de bir yandan sürdürürüz" diyorlar.

Şunu hemen belirtelim ki bu yaklaşımların hiç birisi de İslâmi zihniyet ürünü değildir. Evet, bu yaklaşımları ortaya koyanlar her ne kadar Müslüman olduğunu söyleyen ve onların tesirinde kalan Müslüman kimseler olsalar da İslâmi zihniyet ürünü değildirler. Zira İslâmi zihniyette Allah Subhânehu Ve Teala’ya kul olma bilinci esastır. Bu bilinç kişiye sadece Allah’a teslim olmaya, sadece O’na dayanmaya ve itimat etmeye ve sadece O’nu razı etmeyi gaye etmeye iter. Onun amellerinin ölçüsü helal-haram, sevap-günahtır. Onun fikri ve hükmü sadece Kitap ve Sünnetten alınandır.

Yukarıda belirtilen yaklaşımları ortaya koyanlar, bu yaklaşımlarını Kitap ve Sünnetten almayıp vakıadan almışlardır. Kitap ve Sünnete başvursalardı bu yaklaşımları bulamayacaklardı. Bilakis tam aksi bir yaklaşım bulacaklardı. Şimdi Kitap ve Sünnet ışığında bu yaklaşımları inceleyelim.

1- Bu yaklaşım tamamen pragmatik bir yaklaşımdır. Yani ameli neticesinde görülen fayda ve zarara göre değerlendirme yaklaşımı. Amellerde fayda ve zararı temel ölçü kabul etme yaklaşımı. “Faydalı olan şey iyidir, yapılmalı, zararlı olan şey kötüdür, yapılmamalı” anlayışı. Yani aklı iyi-kötü, hayır-şer hususunda hakem kılmaktır.

Hâlbuki Müslüman için asıl olan Allah Subhânehu Ve Teala katındaki iyi-kötü, hayır-şerdir. Onu da akılla bilemeyeceğimize göre Allah’ın indirdiğine başvurarak yani şeriatına başvurarak Onun hayır dediğini yapmak, şer dediğinden kaçınmak esastır. Hayır ve şerri, iyi ve kötüyü, güzel ve çirkini belirleyen Şerîattır, akıl değil!. İşte bunun böyle olduğunu gösteren bir kaç ayeti kerime:

Demek ki, hayır ve şerrin tayini bizim duygu ve aklımızla değil Allah Subhânehu Ve Teala’nın ilmine terk edilmiştir. Allah’ın ilmini de Resulün getirdiğinden alabiliriz. Başka bir yerden değil… Bunu da Allahu Teâla şöyle emretti:

Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem'de şöyle dedi: “Bizim dinimizde olmayan her iş ret edilir.” (Buhari, K. Buyu’; Müslim, K. Akdiyye, 3243)

Müslümanlar için menfaatin değil de sevap ve günahın ölçü olduğunu şu ayeti kerime açıkça ortaya koymaktadır:

Görüldüğü gibi Allahu Teâla bu ayet-i kerimesinde menfaati değil günahı esas kılmıştır. Demek ki, bir hususta insanlar için bazı menfaatler ve günah çatışabilir. O halde tavır ne olmalı? Elbette ki günah işlemeyip menfaat terk edilmelidir. Zira bir Müslüman için asıl menfaat Ahirette günah ile Rabbinin huzuruna çıkmamasıdır.

Şimdi bunu demokratik parlamento seçimlerine indirirsek; demokratik parlamentoya girmekte bazı menfaatler olabilir. En azından öyle zannedilebilir. Fakat orada bulunmakta günah da vardır. Bunu yukarıda izah ettik. Şimdi ne yapılmalı? O günahı işleyerek o menfaatleri elde etmeye mi çalışılmalı? Yoksa günah işlemeyip o menfaatlerden vaz mı geçmeli? İşte bununla imtihan oluyoruz. Elbette ki günah işleyerek o menfaatleri elde etmeye çalışmamalıyız. O menfaatler uğruna kendimizi bile bile ateşe atmamalıyız. Aksi halde hem dünyada hem Ahirette Allah’ın yardımından yoksun kalırız da perişan ve hüsran oluruz. Allahu Teala şöyle buyurdu:

2- “Onların şerrinden emin olmamız için onlardan görünmeliyiz” diye özetlenebilecek olan bu yaklaşımı Allah Subhânehu Ve Teala, kendisine güvensizlik ve kalpte hastalık olarak vasfetti. Hiç tasvip etmediğini de şöyle bildirdi:

Görüldüğü gibi Rabbimiz Allahu Teâla, iman edenlerin dikkatini çekerek kâfirleri dost ve yardımcı edinmemeye davet ediyor. Yahudi ve Hıristiyanları zikretmesi cüzü zikredip küllü kast etmektendir. Yani bütün kâfirleri kapsar. Onları veli (dost ve yardımcı) edinmek onların istediği çizgide olmak demektir, onlara tabi olmak demektir. Çünkü Allahu Teala, onları veli edinenleri onlardan saydı. Yani onlar gibi oldu. Onlar gibi davranıyor, onların çizgisinde bulunuyor saydı ki, bu elbette zulümdür. Bu zulüm üzerinde inatla ısrar edenleri de kendi hallerine terk etmekle tehdit etti.

Bu ayetin mefhumunu günümüze indirirsek; iman ettiğini söyleyen bir kimse, “ben demokratım, milliyetçiyim, laikim, cumhuriyetçiyim, Atatürk de bizden olurdu” gibi laflar ve yaklaşımlarla demokrat, laik, cumhuriyetçi, milliyetçi, kemalist kâfirlerin çizgisinde olduğu görüntüsü vermeye çalışmamalıdır. Aksi halde Allah onu da onlardan sayar da o kişi zalimlerden olur. Bir Müslüman onların çizgisinde olamaz. Onların çizgisinde olmadıkça onları razı edemez. Onları razı edecek olursa Allah’ı razı edemez. Bunun böyle olduğunu bir başka ayette de bildirmiştir. Bakara 120. ve Maide 52. ayette de Allah onlardan görünme gayreti ile onların arasına koşuşmayı; “hastalıklı kalp” olarak vasfedip kesin ve de çok sert bir şekilde zemmetti. “Demokrasi, laiklik, vatancılık, milliyetçilik, cumhuriyetçilik, kemalizm” gibi çağdaş putlara yapılan övgülere katılmak, onların korosu içerisine girmek ve o koroya katılmaya koşuşturmak, çağdaş put hanelerden anıtkabire ve parlamentoya koşuşturmak, işte bu zemmin kapsamındadır. Allahu Teâla onların bu işi yaparken gösterdikleri mazereti de yani; “başımıza bir felaketin gelmesinden korkuyoruz” bahanesini de kesinlikle reddediyor. “Bizi hapse atarlar, işimizden ederler, asarlar, keserler, onun için onlardan görünüyoruz. Onun için demokrat, laik, milliyetçi, vatancı, cumhuriyetçi, Kemalist gözüküyoruz” bahanesini de reddediyor. Ve bu tutum içinde olanları tehdit ediyor. Hem de Allah’ın fethi ya da azabı ile tehdit ediyor. Allah’ın fethi geldiğinde mü’minler onları bu tutumlarından dolayı cezalandırırlar. Onun için pişman olurlar, ya da Allah’ın azabı gelir onun için de pişman olurlar. Böylesi batıl, geçersiz mazeretler ile çağdaş demokratik sistemin yasama organına koşuşturmakla bu uğurda mallarını, vakitlerini harcayan kimseler sevap ummalarına rağmen Şer'î hükme bağlanmamaktan dolayı amellerinin boşa çıkmasından ve böylelikle hüsrana uğramaktan korksunlar. Çünkü Maide 53. ayette bu tehdit vardır.

3- Kâfirlere, zalimlere hümanist duygularla yumuşak, hoşgörülü, uzlaşmacı ve sevgiyle muamele yaklaşımına gelince bunu da Allahu Teâla kesinlikle reddediyor:

Görüldüğü gibi ayeti kerimede Allahu Teâla, Resulünün şahsında onun ümmetine kâfirlere karşı tavizkâr tavır almayı yasaklıyor. Allahu Teâla kâfirlerin içyüzünü bize apaçık bildirerek onlara karşı takınmamız gereken tavrı şöyle açıklıyor:

İşte bu ayeti kerimelerle Allahu Teâla kâfirlerin içyüzünü bize böylece apaçık bir şekilde beyan ediyor. Bu hakikatleri bildikten sonra biz Müslümanların onlara karşı tavrı elbette hoşgörü sevgi değil de nefret ve düşman tavrı olmalıdır. Onlara sevgi gösterileri hem boşunadır hem de Allahu Teâla’nın tasvip etmediği bir tavır olur.

Onlar bizim hakkımızda hiç hayır ve iyilik istemediklerine göre; “gelin demokratik arenaya girin, demokratik mücadele ile istediklerinizi elde edin” diyorlarsa bilelim ki bu bizim hayrımıza değildir. Eğer aklediyorsak onların bu davetlerine icabet etmeyiz… Eğer icabet ediyorsak çok aptalca, akılsızca bir iş yapıyoruz. Allah’ın sözüne kulak asmıyoruz demektir.

Onların bize karşı kurdukları tuzak ve düşmanlıklarından kurtulmanın yolu, onlara sevgi gösterme, onlardan görünme gayreti içine düşmek, onların arasında koşuşturmak değil sadece ve sadece Allahu Teala’nın Şeriatına bağlanmaktır. Bunu Allahu Teala şöyle bildirdi:

Demek ki; “Şer’î hükümlere göre davranırsak kâfirler bizi yok ederler" düşüncesi bu ayeti kerimenin mefhumuna tamamen ters düşer. İlmiyle her şeyi çepeçevre kuşatan Allahu Teala’dan daha iyi kim bilebilir ki. O, siz Şerîata bağlanıp sabırlı olun, onların hile ve tuzakları size bir zarar veremez, diyorsa Müslüman’a düşen, Rabb’ısının bu sözüne güvenip teslim olmaktır. Bunun dışındaki bütün tavır ve yaklaşımlar kesinlikle gayri İslâmi’dir.

Bazı kimseler bu izahatları da, nasihatleri de işittiği halde şöyle bir itirazla yine de o yanlış, batıl tutumlarında ısrar ediyorlar: “Efendim, bu kadar alimlerimiz var, onlar bunu bilmiyorlar mı? O kadar alim bizim bu demokratik parlamento seçimlerine katılmamıza bir şey demiyor, hatta davet ediyorlar. Onun için biz de onlara tabi oluyoruz" diyorlar.

Bu yaklaşımda onlara kardeşlik duyguları içinde sesleniyoruz!

Biz Müslümanlar alimlerimizi sever, sayarız, fakat rabler ittihaz etmeyiz. O halde alimleri rabler ittihaz eden Yahudi ve Hıristiyanlar gibi olmayınız!..

Yukarıdaki ayetler ve hadisler ışığında bu meseleyle ilgili Allahu Teala’nın hükmü gayet açıkken hiç bir alimin ters bir fetva verme yetkisi yoktur. Fetva vermeye kalkarlarsa, o ancak heva ve hevesinden bir fetva olur ki bu ret olunur… Ona rağmen biz o alimlerimize tabi oluruz diyenler ve onlara tabi olanlar, Ahirette Allah’ın huzurunda hüsrana uğrayacaklarını Allahu Teâla ayeti kerimesi ile şöyle bildirdi:

Evet, Şer’î hüküm ortada iken biz hocalarımızın, üstatlarımızın, efendilerimizin yolunda gideceğiz diyenler bu ayetlerle muhatap olurlar.

Sözün özü, biz Müslümanlara düşen; çağdaş şirk, tağuti, cahiliyye sistemi olan demokratik sistemin seçim arenalarında ömür tüketmek değil de, o pis sistemi Şer'î hükümlere bağlanarak ve Allah’a dayanarak söküp atmak için çalışmak ve onun yerine dünya ve ahirette aziz ve de mesut kılacak olan, İslâm’i hayatı tekrar hakim kılıp İslâm’ı aleme nur ve hidayet olarak tatbik ve cihad yolu ile taşıyacak olan Raşidî Hilâfet Devleti’ni kurmak için ihlasla çalışmaktır.

İslâm gelmeden önce Araplarda bütün halklar ve kabileler birbirleriyle savaşıyorlardı. Medine'deki halk ikiye bölünmüştü, birbirlerine karşıydılar. Çünkü orada iki büyük kabile vardı. Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem Mekke'de, 6 Medineli kişiyle görüştü ve onları İslâm'a davet etti. Onlar da bu teklifi kabul ettiler. Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem Mekke'de İslâm hâkimiyetini kuramadığı ve Mekke halkı kendi davasına karşı donduğu için buradan başka yerleri arıyordu. Müslüman olmuş bu 6 kişiye dedi ki; "Beni sizinle beraber Medine'ye götürün ki, Rabbimin risaletini orada tebliğ edeyim." Dediler ki; "Bizim kavmimiz (halkımız) bölünmüş haldedir. Korkarız ki seni himaye edemeyiz, rezil oluruz." Bir sene sonra, 12 kişi olarak geldiler. Birinci Akabe biatı gerçekleşti. Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem onlarla beraber gitmeyi istedi. Onlar yine aynı şekilde cevap verdiler. Fakat Musab'ı kendi yerine gönderdi. Orada İslâm yayıldı, halkın ileri gelenleri veya kuvvet ehli Müslüman olup Rasulullah'a Sallallahu Aleyhi Vesellem biat ettiler. Sonra İslâm devleti kuruldu. Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem bu devletin başında idi. İslâm, Medine kabileleri Evs ve Hazrec'i birleştirdi. İslâm'ın nimeti ile birleştiler. Allahu Teala bunun üzerine şu ayeti indirdi:

İbni Kesir, bu ayetin Evs ve Hazrec hakkında nazil olduğunu beyan etti. Çünkü cahiliyede bölünüp aralarında çok savaş oluyordu. Düşmanlık, kin, nefret ve buğz yerleştiği için bu savaşlar oluyordu. Fakat İslâm aralarını bulup onları birleştirdi. Bir başka ayette de şöyle buyruluyor:

İslâm bu halk ve kabileleri birleştirdikten sonra, Yahudiler Müslümanların birleşmesini kıskandılar. Onlardan bir adam gelip cahiliyede birbirlerine karşı söyledikleri söz ve şiirleri kendilerine hatırlatmaya başlayınca, aralarında birbirlerine karşı fitne çıkarttı. Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem onlara şöyle söyleyerek yatıştırdı:"Daha ben sizin aranızdayken cahiliye davetine göre mi hareket edeceksiniz."

Burada cahiliye davetinden kasıt; milliyetçi veya ırkçı davettir. Sonra şöyle dedi: "Benden sonra birbirinizin boyunlarını vurarak küfre dönmeyiniz."

Çünkü milliyetçi, kabilevi veya ırkçı dava cahiliye veya küfürdür. Bundan dolayı Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem milliyetçiliğe davetle ilgili bu hadisleri söyledi. Birçok hadiste milliyetçi, kabilevi veya ırkçı his ve ananeleri kötüleyerek haram kıldı. Şöyle buyurdu:"Onu (milliyetçiliği) terk edin çünkü o kokuşmuştur."

Başka bir hadiste şöyle buyurdu: "Kim kör (Cahiliye veya milliyetçi) sancak altında savaşarak, bir milliyete taassubundan dolayı kızgınlık göstererek veya asabiyete (milliyetçiliğe) davet ederek ya da milliyetçiliğe yardım ederek öldürülürse cahiliye ölümüyle ölür."

Bu nedenle İslâm milliyetçiliği tamamen yasaklayıp haram kıldı, küfür veya cahiliye olarak niteledi ve bu şekilde milliyetçiliği yok etti. Böylece Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem milliyet, aşiret, ırk ve renk ayrımı tanımayan bir toplum kurdu. Nitekim Medine'ye varınca ümmetin misakında şunu yazdırdı: "Muhacirler ve Ensarlar ve onlara tabi olan müminler insanlar dışında ayrı tek bir ümmettir."

Milliyetçi, kabilevi, aşiretçi ve ırkçı mefhumunu kaldırıp yerine bir mefhum getirdi ki o; ümmet mefhumu (kavramıdır). Nitekim Allahu Teala şöyle buyurdu:

Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem İslâm devletini ümmet mefhumuna ve müminlerin kardeşliğine dair bir esasa dayandırır. Milliyetçi esasa dayalı kurmadı. Bu nedenle İslâm devleti Arapçılığa, Persliğe, Türklüğe veya Kürtlüğe dayalı kurulmadı kurulamaz da. Kesinlikle İslâm devletine hiçbir ırkın, milliyetin veya kabilenin tahakkümü caiz kılınmaz, caiz değildir de. İslâm devleti ne Arap, ne Pers, ne Türk, ne Kürt, ne de bir başka milliyet devleti olamaz.

Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellem Medine'ye vardığında şunları yazdırmıştı: "Bu yazı, Allah'ın Peygamberi ve Resulü olan Muhammed'den Kureyşli, Medineli ve bunlara yetişen, bağlanan, onlarla cihat eden Müslüman ve müminlere yöneliktir. Bütün bu mümin ve Müslümanlar, insanlar içerisinden seçilmiş tek bir ümmettir." (İbni İshak - İbni Hişam)

Ümmetin vahdeti ve birliğine delalet eden bu hadise rağmen yukarıda saydığımız anlayışlar neticesinde Müslümanlar İslâm devletinin milliyet esasına, devletin birbirinden ayrı birkaç yerde kurulabileceği inancına, halkın Müslüman olmasının yeterli olacağı ve üzerlerine hükmedilen sistemin ne olduğunun önemli olmadığı inancına sahip oldular. Baştan sona bütün esasları vahdete dayanan İslâm'ın ümmet bilincini yukarıda anlattığımız anlayışlarla fesada uğrattılar. Bu esasen ileri derecede önemli bir hastalıktır.

Kafirler ve İslâm düşmanları birbirine kenetlenmiş, İslâm ümmetini yıkmanın savaş meydanlarında olmayacağını idrak ettikten sonra işte yukarıdaki anlayışları, ayrılıkçılık tohumlarını ve zehirlerini ajanları ve misyonerleri aracılığıyla ümmete empoze ettiler. Kâfirler ümmet bilincini çok kısa bir süreçte yıkmayı başaramadılar ve bu çalışmaları uzun yıllar sürdü. Ancak Hilâfet'i yıkarak bu emellerine ulaşabildiler. Tek bir devlet olan Hilâfet'i birçok parçalara ayırdılar. Tabi bu devletlerin başlarına sömürgeci kâfirler kendi uşaklarını yerleştirdiler bunun akabinde bu uşak ve aşağılık yöneticiler izledikleri politikalarla Müslümanları birbirlerine düşman olarak lanse ettiler. Onların aralarındaki kardeşlik bağlarını köreltmeye çalıştılar. Halen de ümmet bilincini yakalamamaları için çalışmaktalar. Aslında onlar bu bilincin ne kadar büyük bir güç ortaya çıkarabileceğini çok iyi kavramış durumdalar ve bu yüzden ümmet bilincinin tekrar Müslümanlar arasında hayat bulmaması için uğraşıyorlar. Dünya coğrafyasının en önemli ve en stratejik noktalarında Müslümanlar var ve sayı bakımından da büyük tehlike arz ediyorlar. Böylesi önemli bir topluluğun bu ekonomik güçle kendi varlığını hissederek Hilâfet'i inşa etmesi günümüz dünyasında çok şeyleri değiştirir. İşte kâfirlerin sezinlediği ve tekrar inşa edilmemesi için uğraştığı bu birliktelik ve kardeşlik biz Müslümanlar için hiçbir hayat nizamında eşi ve benzeri görülmeyen bir avantajdır.

Sonuç olarak bu bilincin tekrar Müslümanlar üzerinde oluşması ve insanların tekrar kardeşlik duygularına sahip olmaları gerekmektedir. Ancak bu kendiliğinden oluşabilecek bir şey değildir. Bu insanlara hissettirilmeli ve insanlar bunun zorunluluğunu anlamalıdır. İnanıyoruz ki iman eden her Müslüman da bu bilincin oluşması gerçekten uzak değildir.